Categoriearchief: Brief aan:

(Geschreven op 12 oktober 2018)

Op het moment dat ik weer in E ging wonen heb ik voor mezelf besloten om nooit meer op jouw profiel te kijken. En verdomt, het lukt me nog ook (dat geloof je waarschijnlijk niet maar ik heb meer wilskracht dan dat jij denkt en ga dus ook verder niets doen om het te bewijzen). Ik heb zelfs nog amper aan je gedacht. Ik zal jou hier ook niet met jouw facebooknaam neerzetten want al mijn vrienden weten precies wie ik bedoel, hebben jouw profiel al lang bekeken en regelmatig iets van je geliked of je een vriendschapsverzoek gestuurd. Al dan niet per ongeluk. Jij kijkt nog steeds bij mij, maarja als je dat al doet vanaf 2011 dan kan je het toch rustig een obsessie noemen en obsessies zijn nou eenmaal moeilijk af te leren he.

Maar nu de datum in zicht komt dat ik vorig jaar jouw appje in zijn telefoon vond en mijn hele wereld in 1 keer volledig veranderde denk ik weer meer aan jou. Kijk als jij nou niet van mij had afgeweten, dacht dat hij vrijgezel was, dan had ik totaal geen reden om boos op jou te zijn. Maar jij wist dat hij een relatie had, hij heeft jou namelijk in 2011 gedumpt om het nog een keer met mij te proberen. En ik denk dat het toen mis ging met jou. Ik denk dat jij dat nooit hebt kunnen verkroppen. En toen ben jij mij in de gaten gaan houden op Facebook. Mijn persoonlijke en mijn blog pagina.

Ergens in de afgelopen jaren zijn jullie weer met elkaar in bed gedoken. Of misschien zijn jullie zelfs wel nooit gestopt met neuken. Maar meisje… als je het goed bekijkt, bedonderde hij niet alleen mij. Hij bedonderde jou ook alleen was jij op de hoogte en ik niet. En ik vraag me dan ook wel eens af hoe jij daar mee omging. Wetende dat hij thuis ook met mij het bed in dook (en niet alleen het bed) dat ik vaker, veel vaker seks met hem had dan jij? Dat hij iedere avond naast mij lag. Iedere avond mij welterusten kuste, iedere ochtend mij goedemorgen kuste, dat je nooit een hele nacht met hem had, nooit ’s avonds samen in slaap kon vallen en ’s morgens samen wakker worden, geen weekend om samen door te brengen, geen feestjes waar hij mee naar toe kon, niet samen naar familie etentjes, kerst of oud en nieuw samen doorbrengen? Vrat dat niet gigantisch aan je? En des te meer ik aan deze dingen denk, des te vrolijker ik wordt. Des te meer het medelijden dat ik voor mezelf voelde, naar jou toe gaat. Ja, wat jullie gedaan hebben deed zeer, heel zeer. Maar jij hebt al die jaren geweten dat hij mij had en dat moet zo gigantisch aan je gevreten hebben. Dat hij vanaf jou naar mij ging en dan naast mij in bed kroop.

En als je het goed bekijkt had jij dus eigenlijk helemaal niets. Je hield van hem, zoals je zelf schreef in je brief, en waarschijnlijk doe je dat nog. Maar lieverd, als hij echt van jou gehouden had, dan was dat wat jullie hadden wel verder uit gegroeid tot iets moois en blijvends in plaats van doodgebloed.

Maar ik dwaal af. Dit is namelijk niet wat ik aan je kwijt wou.

Het feit dat jij weet wie ik ben is niet de grootste reden waarom ik zo boos ben op jou. Ook alle dingen die je op je Facebook plaatste zoals memes waar ik heel veel uit kon halen, zijn onderbroek en een foto van zijn dekbedhoes zijn niet de dingen die mij extreem boos maakte. (Het maakte mij al wel aan het twijfelen of alles in jouw bovenkamer wel naar behoren werkt). Het werkte mee aan mijn boosheid en ja ik ging ook memes plaatsen. Ik verlaagde me tot jouw niveau en heb ik nog steeds spijt van want ik weet dat ik veel beter ben dan dat. En toen dat tot me doordrong was daarmee stoppen heel makkelijk.

Wat me echt boos maakte is namelijk het volgende.

Een paar jaar geleden hebben jij en ik een messenger gesprek gehad over jouw miskraam. Wij begonnen daarover bij een gezamenlijke Facebook vriend maar zijn privé verder gegaan. Weet je nog? En wat voelde ik tijdens dat gesprek jouw pijn en wat vond ik het erg voor je. Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen. Wat je toen vergeten was te vertellen, was dat je toen al mijn partner neukte. En dat het volgens jou zijn kind was. Dit vertelde je me dit jaar pas. Nou zet ik mijn vraagtekens bij jouw miskraam aangezien daar verschillende verhalen de ronde over doen (zoals ik al eerder zei, je moet toch eens je Facebook en/of reallife vrienden en/of familie gaan screenen want er zitten er twee tussen die zich geroepen voelen om mij van dingen op de hoogte te houden en mij over verschillende zaken inlichten).

Ook het feit dat jij in de paranormale/spirituele groep vrolijk mijn droom gaat uitleggen aan mij. De vriendelijkheid zelf bent. Alle tijd van de wereld neemt, mij vragen stelt en alles uitlegt. En ondertussen neuk je nog steeds mijn partner.

Maar wat toch wel het toppunt van alles is. Waar jij mij achteraf echt mee over de zeik hebt gekregen is toch wel dat ik in diezelfde groep op een bepaald moment vraag om steun en kracht omdat ik de dag erna weer na de oncoloog toe moet in verband met mijn voorstadium van vulvakanker en dat jij daar onderzet: “Heel veel sterkte en succes xx. Gaat er iemand mee?” En nog steeds neukte je mijn partner.

En als ik hier nu zo aan terug denk vraag ik mij maar 1 ding af.. Hoe fucking gestoord moet je zijn om dit te doen? Hoe achterbaks ben je om zo te reageren op de partner van je minnaar? Waarom zou je überhaupt contact leggen met de partner van je minnaar? Waarom negeer je haar niet gewoon. Wat haal jij daar uit? Was dat een gevalletje jezelf minder schuldig voelen? Onee, je hebt geen verbintenis met mij dus je voelde je niet schuldig, is ook zo. Wat was het dan? Wou je er zo achter komen hoe gelukkig wij nog waren, of alles nog goed zat tussen hem en mij?

Dit zijn trouwens retorische vragen en ik hoef dus geen antwoord. Maar dat had je wel door he.

Met ieder woord dat ik hier neergezet heb, voel ik mezelf vrij worden. Vrij van mijn gevoel naar jou toe. Vrij van het gevoel waar ik in vast zat. Vrij van het idee dat mijn hele toekomst naar de kloten is. want ik heb nu ook het besef dat mede dankzij jou, ikzelf weer de hele regie over mijn leven heb. Dat ik beslis hoe die er uit gaat ziet. Het besef dat het aan mij is hoe het nu verder gaat en dat ikzelf de keus heb om hem in te vullen. En dat geeft me zo ontzettend veel kracht dat ik met 1000% zekerheid weet dat uiteindelijk ik degene ben die er het beste af is gekomen.

En dat geeft me een lach die ik lang niet bij mezelf gezien en gevoeld heb.

(geschreven op 12 juli 2018)

Lieve Stientje

Morgen is de laaste keer dat ik je zie. De laatste kus, de laatste woorden.

In 1992 stapte ik voor het eerst bij jullie over de drempel en ik weet nog hoe nerveus ik was om mijn schoonouders te ontmoeten. Maar vanaf dat ik binnen stapte was dat gevoel weg. Het eerste wat ik dacht was “Ooohh wat ben jij een klein vrouwtje”. Ik kon zo over je heen kijken namelijk. Maar wat straalde er een warmte en gezelligheid van je af. Ik voelde me gelijk welkom. En vanaf dag 1 stonden jullie voor me klaar en hoorde ik bij het gezin. Ik ging mee naar de camping en heb zelfs leren vissen. Toen Harry en ik gingen samen wonen hebben jullie ons geholpen met verhuizen en ook toen we onze eerste woning kochten stonden jullie er weer. In 1997 werd ik zwanger en op 6 december stond jij bij mij in de kraamkamer terwijl ik aan het bevallen was. De dagen dat jullie op Robbin hebben gepast zijn niet te tellen.

Toen Harry en ik uit elkaar gingen bleef ik welkom en bleef ik bij jullie komen. En bleven jullie mij en Robbin steunen en helpen. Jullie bleven oppassen. En toen Arie overleden was deed je dat in je 1tje. Je genoot als Robbin kwam logeren en jullie van alles samen deden. Door een stom fiets ongeluk kon je helaas niet meer in jullie fijne huis blijven wonen en ben je verhuisd naar een zorginstelling. Je vond het er wel “leuk” maar daar was ook alles mee gezegd. Je miste Arie, the love of your life, en S, je oudste zoon, zo ontzettend erg dat dat jouw leven een stuk minder mooi maakte dan wat het had kunnen zijn.

Afgelopen zaterdagochtend, 1 minuut voor 9, had ik een huilende Robbin aan de telefoon… Je was overleden… Ik ben in de auto gestapt, heb Robbin en Harry opgehaald en zijn naar je toe gegaan. Wilco en Janet kwamen er ook aan en we zijn met ons allen naar je appartementje toe gelopen.

Daar lag je, in je bed, met een rust over je gezicht waarvan je kon aflezen dat het goed was.

We hebben Monuta gebeld en toen ze vroegen of iemand van ons de laatste zorg wou doen heb ik zonder nadenken ja gezegd. Ik wist hoe zo’n hekel je eraan had als vreemden aan je zaten.

J en ik zijn je slaapkamer in gelopen en terwijl ik je helemaal aan het wassen was, streelde J je voeten. Na het wassen hebben we samen met Robbin je kleren uitgezocht en heb ik je aangekleed. J en ik hebben je samen met de uitvaartverzorgers in de kist gelegd en toen hebben we je met ons allen (W, J, H, R, Harry, Robbin en ik) naar Monuta gebracht. We hebben een sleutel kamer gekregen en dat is wel heel fijn.

We kunnen naar je toe wanneer we willen, even naar je kijken en een kus op je voorhoofd geven.

En morgen is de laaste keer dat ik je zie. De laatste woorden, de laatste kus op je voorhoofd. En ja ik heb er vrede mee maar dat maakt het niet minder verdrietig.

(Geschreven op 29 mei 2007)

Beste Remco, Ronald, Edwin en nog een paar klasgenoten waarvan ik de naam vergeten ben.

Zes jaar lang hebben wij de lagere school te Enschede gedeeld. Zes jaar lang hebben wij bij elkaar in de klas gezeten op basissschool “De Vijverberg”. En zes jaar lang werd ik zo’n beetje 4 keer per dag door jullie groepje gepest, getreiterd en geslagen. Het begon onschuldig hoor, en ik geloof zelfs dat ik in het begin nog wel van me af beet. Totdat ik door kreeg dat dat eigenlijk alleen maar de boel verergerde.

Ik vraag me af of jullie je nu realiseren wat voor impact het op mij gehad heeft?? Wat het met mij gedaan heeft?? Toentertijd wisten jullie het in elk geval niet anders waren jullie er vast niet mee doorgaan.

Ik durfde op een gegeven moment geeneens meer naar school, te ziek en te bang om wat er gebeuren zou. Kunnen jullie je  überhaupt nog wel herinneren wat jullie allemaal gedaan hebben?? Ik namelijk wel. Ik kan me herinneren hoe ik letterlijk en figuurlijk jullie klappen moest incasseren, hoe ik letterlijk en figuurlijk door de hondenpoep ben getrokken, mijn gymkleren verstopt werden, jullie spulen van mij in de prullenbak gooiden en hoe jullie mij over een ijzeren hekje hebben getrokken met als gevolg dat mijn beide scheenbenen open lagen. Deze littekens zijn tot aan de dag van vandaag te zien en ik zal me dus ook altijd blijven herinneren hoe ik er aan gekomen ben. Ik kan nog steeds horen hoe jullie tegen mij zeiden “dat het net goed was dat mijn ouders gescheiden waren”. Kleine zinnetje van kleine kinderen met een hele grote impact. Nou weet ik toevallig dat Remco het thuis  nogal moeilijk had en misschien was ik de gene op wie hij zich afreageerde, maar dit is natuurlijk geen excuus. Het hield eigenlijk pas op toen mijn broer ingreep. Toen mijn broer dacht en nu is het genoeg. Tot het moment dat mijn broer Remco opwachtte hem meenam naar de wijkvijver en hem daar met zijn hoofd onder water heeft gehouden. Gelukkig kwam er een fietser langs die doorhad dat er wat aan de hand was bij de vijver, want ik geloof nog steeds dat Remco aan die fietser zijn leven heeft te danken. Want mijn broer was boos, heel boos en die had vast niet vrijwillig los gelaten. Daarna was het pesten en slaan wel over, alleen jammer dat toen de 6^de klas ook al zo goed als afgelopen was en we dus allemaal een andere kant opgingen. Wat ik achteraf ook niet begrijp is waar de leerkrachten waren, want mijn moeder is vaak genoeg op school geweest en gevoelsmatig is er nooit een leraar geweest die ingreep, ja ok ik mocht dan in de pauze binnen blijven, nou joepie. Dat hielp helemaal niets want ik moest tenslotte ook naar huis op het eind van de dag. Ik kan me herinneren dat ik ontelbare keren rennend naar huis ben gegaan, zo hard als ik kon, in de hoop sneller te zijn dan jullie. Soms lukte dit en som ook niet. In de ergste gevallen mocht ik een kwartier eerder naar huis, maar als ik buiten speelde en jullie waren in de buurt gingen jullie gewoon door.

Aan de andere kant moet ik jullie misschien wel bedanken. Want mede dankzij jullie weet ik nu heel goed waar ik sta en wat ik wel en niet wil. Wij zijn halverwege de brugklas verhuisd naar emmen, en ook hier ben ik nog een tijdje gepest. Maar dat was meer mij uitlachen om mijn Twentse accent. Dit heeft niet lang geduurd want dit was ook de bekende druppel die de emmer deed overlopen en ik heb toen voor het eerst iemand echt helemaal in elkaar getrapt. En het rare is… ik heb er geeneens voldoening aan gehad want het enigste dat ik dacht was… nu ben ik net als zij.

Maar zoals ik al zei eigenlijk moet ik jullie bedanken. Ik ben hard geworden en er zijn niet veel dingen die mij nog wat doen. Ik heb een mega zelfverdedigingsmechanisme en daarom heen zit nog eens een muur die lekker hoog is op gebouwd. Er zijn maar een paar mensen die door die muur heen mogen en de rest mag door een raampje naar binnenkijken. En dan nog is het raam geblindeerd!!! En ik let bij mijn dochter heel erg goed op of zij niet gepest word. En bij het minste geringste zal ik op school aan de bel trekken en maatregelen hier tegen treffen. Mede omdat zij een scoliose heeft en 23 uur per dag in een korset moet lopen en daardoor sneller kans loopt om gepest te worden, omdat zij “anders” is dan de anderen.

En voor de rest vind ik het goed zo. Ik heb geen hekel aan mezelf of aan jullie, zoals ik al zei we hebben het hier over de basisschool. Toch zou ik best eens tegen over jullie willen zitten, gewoon om te kijken wat jullie ondertussen bereikt hebben en of jullie net zo gelukkig zijn als ik. En … heel misschien… heel stiekem… toch nog eens jullie excuses te krijgen, om  1 keer te horen…”Con, het spijt ons, we realiseerden ons toen niet…”